Çfarë të bën realisht të ndihesh mirë? Është ndoshta ai çast magjik kur ecën buzë detit dhe perëndimi shndrit si një pikturë hyjnore, duke të kujtuar sa e përkohshme dhe e çmuar është çdo ndjenjë. Apo ndoshta është thellimi në një libër, ku çdo fjalë të fton të humbasësh në një botë tjetër, larg realitetit të paqartë. Por ndoshta nuk është asnjëra nga këto. Ndoshta është një përzierje e të gjithave. Ndoshta është diçka krejt tjetër.

Por a mund të zgjatë lumturia në një botë ku dhimbja dhe trishtimi janë gjithmonë të pranishme? A mund ta ndjesh diellin kur retë e errëta kanë mbuluar qiellin? Nëse vuajtja e tjetrit bëhet hije mbi shpirtin tënd, atëherë lumturia nuk mund të jetë as e pastër dhe as e plotë.

Kemi tendencën të mendojmë se jemi qenie të pavarura, se ekzistenca jonë është një realitet më vete. Por a është kështu? Apo jemi të gjithë si fijet e një pëlhure të gërshetuar, ku lumturia e njërit ndikon tek tjetri, e ku dhimbja shpërndahet si dallgët mbi sipërfaqen e ujit?

Të vendosësh njeriun në qendër ka të bëjë me humanizmin si rrymë filozofike, por të përcaktosh gjendjen tënde në bazë të tjetrit ka të bëjë me vetë thelbin e qenies sonë. Egoizmi dhe indiferenca mund të duken si dy forca të ndryshme, por në thelb janë e njëjta gjë—një refuzim për të ndjerë, një distancë e zgjedhur nga bota. Dhe ç’vlerë ka lumturia, nëse ajo nuk përhapet?

Ne jemi pasqyrat e njëri-tjetrit. Një zemër e gëzuar mund të ndriçojë një dhomë të tërë, ashtu siç një shpirt i thyer mund të errësojë gjithçka përreth. Një buzëqeshje e sinqertë, një fjalë e mirë, një dorë ndihme—gjëra të vogla në dukje, por me forcën për të ndryshuar botën e dikujt.

Në fund, lumturia nuk është një ndjenjë që përjetohet në vetmi. Ajo merr kuptim vetëm kur ndahet. Dhe ndoshta ne nuk jemi vërtet të lumtur, për sa kohë ata rreth nesh nuk janë mirë. Sepse vetëm në atë moment kur dhimbja tjetërsohet në dashuri dhe indiferenca në kujdes, mund të themi se kemi gjetur diçka më të madhe se lumturia—kemi gjetur kuptimin.

Punoi: Klea Mulliri